08.30a kurduğum alarmı kapattım. Gelen telefon üzerine 08.57de yataktan fırladım. Neredeyse seans başlangıç saatini geçiriyordum. Bunu salak bir köleden başkası yapamazdı. 09.00 da, dün akşam gözüme kestirdiğim hıyar amımdaydı. Kanayan amım, bir türlü soğuk salatalığı içine tutmayı kabullenmiyordu. Sanki bir kuvvet dışarı itiyordu. Yürümek ilk andan son ana kadar hep çok zordu. Bacaklarımın arkası taş kesildi kasılmaktan. Oturmak bile rahatsız ediciydi. Hele oturduktan sonra kalkmaya çalışmak…
Hıyar yürüdükçe bacaklarıma değiyordu. Koltuğa uzanıp ileri itiyordum. Sadece koltukta uzandıkça biraz rahat edebiliyordum. Uzun süre yasak diye kısa aralıklı zamanlarda uzandım.
Dışarı çıkmam gerektiğinde öyle yavaşça giyinebildim, öyle ağır aksak yürüyebildim ki gerçekten bir zavallıydım. Adım attıkça hıyar aşağı indi, indi ve daha yolun yarısında çıktı amımdan! Bacaklarımı birbirine yapıştırarak yürümeye çalıştım ama nafile. O an kaynar su döküldü başımdan aşağı. İstemeden de olsa, emriniz çemberinden çıkmıştım. Ve sokak ortasında ya bacağımdan çıkıp yere düşse? Biri görse? Beceriksiz amım! Ben ne işe yararım ki, benden bir parça yüz güldürsün…
Amım sarıldı hıyara
Görenin hasta ya da deli sanacağı yavaşlıkta hareket ettim. Hıyar, kaprinin aşağıda manşet kısmında sıkışmıştı. Yere düşmeyeceğinden emin olunca hızlanıp geldim eve. Moralim çok bozulmuştu. Siz de yazınca, anlattım. Tepkinizi beklerken yerin dibine girmek istedim. Ama Siz, benim çıkmazımı +20 dakika ile çözdünüz. Teşekkür ederim. Ne büyüksünüz…
Üzüntü ve sinirle daha derine soktum hıyarı. Arada bir düzeltmem dışında, amım sarıldı hıyara. Tekrar dışarı çıktığımda normal hızda ve bir sakarlık olmadan dönebildim eve. Yalnız ayağımı ileri attıkça, içim oyuluyordu sanki. Kalın bir çubuğu amımda döndürülüyor gibi hissettim. Kahvaltım 12 ye sarktı. Sandalyeye oturamadım. Yer sofrasında yiyeyim dedim, oturmaya çalıştıkça batıyor hıyar, sanki boğazıma dayanıyor. Öyle de beceremedim. Herşeyi tepsiye, tepsiyi de koltuğa koydum. Dizlerimin üzerinde dikilerek ancak kahvaltımı yapabildim. Köpek gibiydim resmen. ‘köle’ kelimesinin belki de yakıştığı nadir an’lardan biri ve Efendi’sine layık olmaya en yakın bir köle duruşumdu. Zahmetliydi ama başka çarem yoktu. Zamanla alışacağım yerde, aldığım nefes ile içim şişiyordu sanki. Küçücük hıyar bedenimi sıkıştırıyordu. Boğazımın sıkılmasından farksızdı. Gergindi tüm vücudum.
Amım genişledi
Saatler geçmek bilmedi. Aklımı dağıtmak için, işlerimi yapmaya başladım. Çamaşır astım, yemek yaptım. Arada elimle kontrol ettim, düzelttim. Eğilmem gerektiğinde olduğum şekilde eğilemedim. Dizlerimin üstüne bıraktım kendimi sertçe. Öyle yaptım ne yapacaksam. Sonlara doğru çok sıkıştım. Ama Siz’in kararı bana bırakmanız ile tuttum kendimi. Klozet kullanmıyoruz. Düşer kalırım diye korktum. Vakit dolunca tuvalete gittim.
18.20 de hıyarı yavaş yavaş çıkardım amımdan. Üzerimi toparlarken iki bacağımın arasında kocaman bir açıklık varmış gibi hissettim. Amım genişledi ve öylece duruyorcasına boşluk hissettim. Hıyara dakikalarca baktım. Görüntüsü ve kokusu çok rahatsız etti beni. Yiyeyim bir an önce diye kronometre açtım. 4 dakika 40 saniyede bitirdim. Çok zorlandım. Midem kalktı kalktı indi. Pis bir köleye baklava gelecek değildi ya, Efendim tarafından uygun görülen besinimi tükettim.
Sırada tabanlarımı yalamak vardı. Yine kolay olmadı dilim ile tabanımı buluşturmak. Gün içinde kasılan bacaklarım ağrıyordu ama sonunda tabanlarımı yalayarak Efendim’e teşekkürler ettim seslice.
Uzun zamandır sikilmeyen amım, Efendi’sine hizmet etmeye çalıştı.
Dilerim memnun edebilmişimdir…
